CONTACT | FACEBOOK | RADIO | ZOEKEN

BERT DEIVERT – PONY BLUES

Artiest info

label: Coop Records

Binnen de folk- en countrymuziek is de mandoline wellicht het bekendste instrument, maar ook in de blues is het tokkelinstrument -het heeft acht dubbele snaren die twee aan twee hetzelfde gestemd worden- altijd belangrijk geweest. In de popmuziek speelden Paul McCartney, Rory Gallagher en Jimmy Page op het instrument. De mandoline werd in de blues gebruikt door bands als Memphis Jug Band (Vol Stevens) en Mississippi Sheiks (Papa Charlie McCoy). Stevens, Will Weldon, Eddie Dimmitt en McCoy behoorden tot de top. Muddy Waters speelde met geweldige mandolinespelers: met Louis Ford en later met Johnny “Man” Young, een van de eersten -een van de weinige- van de nieuwe generatie elektrische blues artiesten die na de WOII in Chicago opnam. Rich Del Grosso, Ry Cooder, Steve James, Andra Fay, Billy Finn en “ene” Bert Deivert zetten deze traditie verder.

Over BERT DEIVERT (Mr. “D.”) gaat het, n.a.v. zijn album ‘PONY BLUES’, hier in deze recensie verder! Deivert “de Värmlandse Amerikaan”, is een multi-instrumentalist en singer-songwriter -hij was éérst gitarist en speelt vanaf 2003 “old style” mandoline- en behoort -dixit “connoisseurs”- bij de beste mandolinespelers ter wereld. Bert is geboren in Boston en begon aanvang seventies zijn carrière als busker in de straten van San Francisco. Hij woont al tientallen jaren in het Zweedse Karlstad in Värmlands län (een provincie van Zweden, gelegen in het westen van de regio Svealand) en werkte al samen met Charlie Musselwhite, T-Model Ford, de andere Amerikaanse Zweed, Eric Bibb (met wie hij drie albums opnam) en Sam Carr tot rockabilly-legende Wanda Jackson, Tom Paley van de New Lost City Ramblers en Pong Srabua, een zeer getalenteerde bluesgitarist uit Thailand. Zijn belangrijkste mandolines: NRP RM-1, een op maat gemaakte David Sefl 2 punts en een in Italië handgemaakte Giacomel J-5. Tussen 1978 en 1983 bracht Deivert zes albums uit op het Zweedse label OPUS 3.

‘Pony Blues’, D’s 15de album, werd opgenomen in twee studio's in Denemarken en andere in Venezuela, Zweden en Zuidoost-Azië. Deivert speelt solo op ongeveer de helft van de nummers met minieme begeleiding van gitarist Jesper Theis, harpisten Mats Qwarfordt & Puree C. Muadmuang, drummer Fredrik Lindholm, bassist Olav Gudnason, celliste Charlot A. Rivero, violiste/eega Eva Deivert en dochter Emmy Deivert verzorgen de achtergrondzang.

‘Pony Blues’ is een back-porch album, met een mix van (4) eigen nummers, (5) traditionals én eerste generatie-blues standards. ‘Pony Blues’ is als opvolger van ‘I Ain’t Leavin’’ (2020) Bert Deivert’s ode aan de vroege helden van het achtsnarige instrument. Met “Little Sadie”, hier de eerste van de traditionals, opent het album. Het nummer is ook bekend onder andere titels als "Bad Lee Brown", "Cocaine Blues", "East St. Louis Blues"… Het vertelt het verhaal van een man die wordt aangehouden en later veroordeeld door een rechter, nadat hij een vrouw (zijn vriendin?) heeft neergeschoten. In een opname uit 1929 van Clarence Ashley was Little Sadie mogelijk een prostituee. Dan volgen er twee originals. In “I Stand Up” belooft D. zijn liefde en toewijding aan een dame en met “Clarksdale Rag” neemt hij ons terug mee naar de sixties, toen een optreden van Son House (1902-1988) zijn leven als muzikant permanent veranderde. Op “Goin’ Down Slow”, de gekende klassieker vanJames Burke “St. Louis Jimmy” Oden, is blues harpist Mats Qwarfordt ingetogen van de partij.

Daarna neemt collega Puree C. Muadmuang het op “The Best Blues Bar in Town” van hem over. Het is een nummer dat beschrijft dat, eenmaal binnen, "we niet meer moe worden”. In de volgende traditional “Louis Collins” gaat het over "engelen". Folk gigant Bill Morrissey haalde in 1999 op zijn tribute-album ‘Songs of Mississippi John Hurt’, al zijn inspiratie uit het refrein: “Angels lay him away…”. Het nummer werd een soort blues spiritual. In “Downtown Blues” verwijst D. naar het jaar 1928 en staat hij te popelen om een biertje te drinken, terwijl hij zijn geliefde bezoekt. Er volgt dan een zoete versie van Rev. Gary Davis' “I Am the Light of this World”, die aan de titelsong vooraf gaat. “Pony Blues” is een intrigerende traditional uit de jaren twintig, opgenomen door Charlie Patton met de pakkende woorden: “Baby, saddle my pony, saddle up my black mare. I'm gonna find a rider, baby, in the world somewhere…”. Mance Lipscomb's “Charlie James” kreeg, mede door de cello van Charlot A. Rivero & viool van Eva Deivert, hier een geslaagde update. “Hasitation Blues” is de laatste traditional. Het gaat “World Is Gone Wrong” vooraf, een eerste generatie-blues standard, geschreven door Walter Vinson van de al genoemde Mississippi Sheiks. De original “Run a Little Slower” sluit de reis hier zoet af met Deivert die een liefdevolle gelofte aflegt, om zijn dame méér te geven dan welke vrouw dan ook in zijn verleden, als… ze hem de kans geeft.

“On Bert Deivert's album 'Pony Blues' you will not find loud guitars, but authentic Delta blues and intriguing back porch songs…”

Eric Schuurmans

‘PONY BLUES’: tracklist: 01. Little Sadie* – 02. I Stand Up – 03. Clarksdale Rag – 04. Goin’ Down Slow [St. Louis James Oden] - 05. The Best Blues Bar in Town – 06. Louis Collins* – 07. Downtown Blues* - 08. I Am the Light of this World [Rev. Gary Davis] – 09. Pony Blues* - 10. Charlie James [Mance Lipscomb] - 11. Hasitation Blues* - 12. World Is Gone Wrong [Walter Vinson] – 13. Run a Little Slower - [*traditional] | Music/Lyrics + arrangements: Bert Deivert (2,3,6,13), or as [noted] | Produced, mixed + mastered by: Séamus Deivert – Deivert Productions AB | Credits: Bert Deivert: lead vocs, guitars, banjo, Fender bass, mandolin / Fredrik Lindholm: drums (2,5) / Olav Gudnason: double bass (2,3,5) / Jesper Theis: guitar, slide (2,3,5) / Mats Qwarfordt (4) & Puree C. Muadmuang (5): harp / Charlot A. Rivero: cello (13) / Eva Deivert: violin (10,12,13) / Emmy Deivert: bvs (6,13)